Animowana opowieść o niezwykłej przyjaźni, która sprawia, że marzenia stają się realne.
Pewnego dnia samotna 8-letnia dziewczynka z dalekiej Australii wybiera przypadkowe nazwisko z nowojorskiej książki telefonicznej i na adres nieznajomego wysyła list z tabliczką czekolady. Dziewczynka nazywa się Mary Dinkle i mieszka w Melbourne. Jej życie nie zapowiada się zbyt ciekawie – w domu bieda, matka pije, a ojciec jest nieco porąbany. Mary bardzo potrzebuje przyjaciela.
Nieznajomy w Nowym Jorku to Max Horowitz - samotny, grubawy 45-latek, który bierze życie na przeczekanie. Niczego się już nie spodziewa, a już najmniej listu z czekoladą od 8-letniej Australijki. Max odpisuje Mary i tak rodzi się chyba najdziwniejsza i najpiękniejsza przyjaźń na świecie.
Ta przyjaźń trwa ponad 20 lat, w czasie których Mary zmienia się w kobietę, zakochuje się i marzy, podczas, gdy Max trochę się starzeje, znajduje bratnią duszę, a przede wszystkim radość życia. Przez wszystkie te lata Mary i Max jeszcze się nie spotkali. Ciekawe co będzie, gdy wreszcie staną twarzą w twarz…
Reżyser o filmie
Mary i Max jest moim czwartym filmem i jednocześnie pierwszym, który równolegle pokazuje losy dwojga bohaterów. Starałem się zachować swój wizualny styl, nadając jednak akcji większą dynamikę, by utrzymać uwagę widza na tak długi czas. Ta zmiana, to również efekt pracy z operatorem Geraldem Thompsonem, który nadał filmowi estetykę filmu fabularnego. Tak jak w moich poprzednich filmach historię opowiada narrator, tam razem jednak postanowiłem obdarzyć głosem również dwójkę głównych bohaterów Mary (Toni Colette) i Maxa (Philip Seymour Hoffman).
Piszę z potrzeby serca, z pragnienia nawiązania wyjątkowej więzi z widzem. Staram się, by moje historie miały wymiar uniwersalny, by historia mojego bohatera dotarła do każdego widza, niezależnie od szerokości geograficznej, pod którą mieszka . Próbuję przeplatać wątki, by zachować balans między komedią, a dramatem, starając się przy tym angażować wszystkie zmysły odbiorcy, nie tylko wzrok i słuch. Mój styl zainspirowany jest twórczością artystów, uprawiających różne formy sztuki, jak na przykład Dianie Arbus, fotograf portrecista, aktor Barry Humphries, czy wreszcie szkicownik i filozof Michael Leunig.
Mam nadzieję, że film Mary i Max zmieni wyobrażenie o animacji, wnosząc coś zupełnie nowego do tego gatunku.
Trudno mi jest porównać Mary i Max do jakiegokolwiek filmu animowanego, raczej doszukuję się podobieństwa do bohaterów filmów fabularnych, takich jak Schmidt (About Schmidt), czy 84 Charing Cross Road.
Skąd pomysł na tę historię?
Postać Maxa zainspirował mój szczególny przyjaciel z Nowego Jorku, z którym wymieniamy korespondencję już od ponad 20 lat. Jest to niezmiernie fascynująca osoba, dzięki której spędziłem wiele czasu na zgłębieniu wiedzy o chorobie Aspergera. Zarówno on, jak i Max dotknięci są tym syndromem. Moim zadaniem było, nie tylko przybliżyć ich świat, ale też zdementować nieprawdziwe informacje i opinie o ludziach z Aspergerem.
Wielu ludzi przyznaje się do tego, że czują się inni, nie pasując do otaczającej ich rzeczywistości. W pełni się z nimi solidaryzuję. Uczucia takie jak frustracje, samotność, brak przynależności, są mi bardzo bliskie. Często odczuwam stany smutku, i obcość otaczającego mnie świata, z jednej strony, nie godząc się z niesprawiedliwością z drugiej zaś, nie potrafiąc się jej przeciwstawić. Stąd też może moja fascynacja ludźmi, od zwyczajnych, po tych prawdziwie odrażających. To właśnie ich historie są dla mnie najbardziej autentyczne i interesujące. Prawie każdego dnia dostaję poruszające listy z całego świata, od ludzi z syndromem Tauretta, Alzheimera, depresją, wszyscy mówią, jak duże wrażenie wywarły na nich moje filmy, filmy o nich samych.
Aspekt finansowy zupełnie nie ma dla mnie znaczenia. Nie ma ceny uczucie, dzielenia się z widzem cząstką siebie, swoim sercem i duszą włożonymi w historię, która pobudzając emocje, nie tylko rozbawi, ale też skłoni do refleksji, i głęboko poruszy.
Wiec, kto wie? Może robie swoje filmy z pobudek...czysto egoistycznych?
Producent o filmie
Tematyka wszystkich filmów Adama oscyluje wokół akceptacji różnic między ludźmi. Pewne prawdy uniwersalne, jak to, że wszyscy poszukujemy akceptacji i miłości lub, że wszyscy różnimy się od siebie, są niepodważalne, więc robienie filmów o bohaterach, otwierających się na różnice innych, jest materiałem, którego znaczenia nie da się przecenić.
Moja współpraca z Adamem zaczęła się po tym, jak obejrzałam film Kuzyn. Wywarł on na mnie ogromne wrażenie. Nigdy wcześniej nie widziałam tak niezwykle uczciwego filmu o niepełnosprawności. Zaakceptowanie odmienności u innych nie jest łatwą sprawą, ale przynosi satysfakcję, dla której warto podejmować wszelkie próby.
Produkcja w liczbach
92 min - czas trwania filmu
5 lat - minęło od napisania scenariusza do ukończenia filmu
57 tygodni- zajęło twórcom zrealizowanie animacji
132,480 - indywidualnych kadrów z filmu
212 – figurek, wykonanych z gliny, plastiku, metalu
133 – oddzielnych planów ,na potrzeby scenariusza
475 – miniaturowych rekwizytów, od szklanki do maszyny do pisania
1026 – ust wyrażających różne emocje
886 – plastelinowych rąk
147 – kostiumów, zaprojektowanych przez dwóch kostiumografów
38 – świecących miniaturowych żarówek
808 – miniaturowych torebek herbaty Earl Grey
632 – gumowych form do wykonywania postaci, planów i rekwizytów
73 – kilogramów plasteliny użytej do wykonania ust, rąk i modeli figurek
12 – litrów wodnego lubrykantu do wykonania m. in. łez i wód rzeki
W celu wyżywienia ekipy kucharz zużył:
260 kg – pomidorów
280 kg – kawy
2600 litrów – mleka
7800 – mufinek (reżyser spożył 5236, ale to tajemnica)
OBSADA:
Mary - Toni Collette: Wesele Muriel (1994); Szósty Zmysł (1999); In Her Shoes (2005); Connie and Carla(2004); Little Miss sunshine (2006)
Max - Philip Seymour Hoffman: Capote (2005) Oscar za rolę; Mission Impossible 3(2006); The Savages (2007; Cold Mountain (2003); Boogie Nights (1997); Big Lebowski(1998);
Narrator: Barry Humphries, aktor i malarz
Damien - Eric Bana: Troja (2004), Hulk (2005), Monachium(2005)
Adam Elliot
Urodził się 2.01.1972 w Australii. Jego ojciec był emerytowanym klaunem akrobatą, a matka fryzjerką. Adam był najbardziej nieśmiałym z czworga dzieci, lubił samotność, rysunek i majsterkowanie. W wieku 12 lat, został wysłany do szkoły z internatem, gdzie rozwijał swoje zainteresowania w sztuce, literaturze, fotografii, rzeźbie i rysunku. Po ukończeniu szkoły przez parę lat pracował w lokalnym sklepie, dekorując bawełniane koszulki, by wreszcie dojrzeć do podjecia studiów na wydziale animacji, w Victorian College of Arts.
Zdobywca Oscara (2004) za film animowany Harvie Krumpet
Filmografia:
Uncle (1996) – 6 min.
Cousin (1998) – 4 min
Brother (1999) – 8 min
Harvie Krumpet (2003) – 23 min
Mary and Max (2008) – 92 min
Producent – Melanie Coombs - założycielka firmy produkcyjnej Melodrama Pictures, wyprodukowała wiele nagrodzonych filmów krótkometrażowych i dokumentalnych, w tym nagrodzonego Oscarem Harvie Krumpeta. W czasie pracy nad Mary i Max wyprodukowała także film krótkometrażowy The Funk.
Mary i Max (Mary and Max)
scenariusz i reżyseria: Adam Elliot
udział biorą: Toni Collette, Philip Seymour Hoffman, Barry Humphries, Eric Bana
kraj: Australia
rok: 2008
czas trwania: 92 min
Monolith
źródło: materiały promocyjne
Pewnego dnia samotna 8-letnia dziewczynka z dalekiej Australii wybiera przypadkowe nazwisko z nowojorskiej książki telefonicznej i na adres nieznajomego wysyła list z tabliczką czekolady. Dziewczynka nazywa się Mary Dinkle i mieszka w Melbourne. Jej życie nie zapowiada się zbyt ciekawie – w domu bieda, matka pije, a ojciec jest nieco porąbany. Mary bardzo potrzebuje przyjaciela.
Nieznajomy w Nowym Jorku to Max Horowitz - samotny, grubawy 45-latek, który bierze życie na przeczekanie. Niczego się już nie spodziewa, a już najmniej listu z czekoladą od 8-letniej Australijki. Max odpisuje Mary i tak rodzi się chyba najdziwniejsza i najpiękniejsza przyjaźń na świecie.
Ta przyjaźń trwa ponad 20 lat, w czasie których Mary zmienia się w kobietę, zakochuje się i marzy, podczas, gdy Max trochę się starzeje, znajduje bratnią duszę, a przede wszystkim radość życia. Przez wszystkie te lata Mary i Max jeszcze się nie spotkali. Ciekawe co będzie, gdy wreszcie staną twarzą w twarz…
Reżyser o filmie
Mary i Max jest moim czwartym filmem i jednocześnie pierwszym, który równolegle pokazuje losy dwojga bohaterów. Starałem się zachować swój wizualny styl, nadając jednak akcji większą dynamikę, by utrzymać uwagę widza na tak długi czas. Ta zmiana, to również efekt pracy z operatorem Geraldem Thompsonem, który nadał filmowi estetykę filmu fabularnego. Tak jak w moich poprzednich filmach historię opowiada narrator, tam razem jednak postanowiłem obdarzyć głosem również dwójkę głównych bohaterów Mary (Toni Colette) i Maxa (Philip Seymour Hoffman).
Piszę z potrzeby serca, z pragnienia nawiązania wyjątkowej więzi z widzem. Staram się, by moje historie miały wymiar uniwersalny, by historia mojego bohatera dotarła do każdego widza, niezależnie od szerokości geograficznej, pod którą mieszka . Próbuję przeplatać wątki, by zachować balans między komedią, a dramatem, starając się przy tym angażować wszystkie zmysły odbiorcy, nie tylko wzrok i słuch. Mój styl zainspirowany jest twórczością artystów, uprawiających różne formy sztuki, jak na przykład Dianie Arbus, fotograf portrecista, aktor Barry Humphries, czy wreszcie szkicownik i filozof Michael Leunig.
Trudno mi jest porównać Mary i Max do jakiegokolwiek filmu animowanego, raczej doszukuję się podobieństwa do bohaterów filmów fabularnych, takich jak Schmidt (About Schmidt), czy 84 Charing Cross Road.
Skąd pomysł na tę historię?
Postać Maxa zainspirował mój szczególny przyjaciel z Nowego Jorku, z którym wymieniamy korespondencję już od ponad 20 lat. Jest to niezmiernie fascynująca osoba, dzięki której spędziłem wiele czasu na zgłębieniu wiedzy o chorobie Aspergera. Zarówno on, jak i Max dotknięci są tym syndromem. Moim zadaniem było, nie tylko przybliżyć ich świat, ale też zdementować nieprawdziwe informacje i opinie o ludziach z Aspergerem.
Wielu ludzi przyznaje się do tego, że czują się inni, nie pasując do otaczającej ich rzeczywistości. W pełni się z nimi solidaryzuję. Uczucia takie jak frustracje, samotność, brak przynależności, są mi bardzo bliskie. Często odczuwam stany smutku, i obcość otaczającego mnie świata, z jednej strony, nie godząc się z niesprawiedliwością z drugiej zaś, nie potrafiąc się jej przeciwstawić. Stąd też może moja fascynacja ludźmi, od zwyczajnych, po tych prawdziwie odrażających. To właśnie ich historie są dla mnie najbardziej autentyczne i interesujące. Prawie każdego dnia dostaję poruszające listy z całego świata, od ludzi z syndromem Tauretta, Alzheimera, depresją, wszyscy mówią, jak duże wrażenie wywarły na nich moje filmy, filmy o nich samych.
Aspekt finansowy zupełnie nie ma dla mnie znaczenia. Nie ma ceny uczucie, dzielenia się z widzem cząstką siebie, swoim sercem i duszą włożonymi w historię, która pobudzając emocje, nie tylko rozbawi, ale też skłoni do refleksji, i głęboko poruszy.
Wiec, kto wie? Może robie swoje filmy z pobudek...czysto egoistycznych?
Producent o filmie
Tematyka wszystkich filmów Adama oscyluje wokół akceptacji różnic między ludźmi. Pewne prawdy uniwersalne, jak to, że wszyscy poszukujemy akceptacji i miłości lub, że wszyscy różnimy się od siebie, są niepodważalne, więc robienie filmów o bohaterach, otwierających się na różnice innych, jest materiałem, którego znaczenia nie da się przecenić.
Moja współpraca z Adamem zaczęła się po tym, jak obejrzałam film Kuzyn. Wywarł on na mnie ogromne wrażenie. Nigdy wcześniej nie widziałam tak niezwykle uczciwego filmu o niepełnosprawności. Zaakceptowanie odmienności u innych nie jest łatwą sprawą, ale przynosi satysfakcję, dla której warto podejmować wszelkie próby.
Produkcja w liczbach
92 min - czas trwania filmu
5 lat - minęło od napisania scenariusza do ukończenia filmu
57 tygodni- zajęło twórcom zrealizowanie animacji
132,480 - indywidualnych kadrów z filmu
212 – figurek, wykonanych z gliny, plastiku, metalu
133 – oddzielnych planów ,na potrzeby scenariusza
475 – miniaturowych rekwizytów, od szklanki do maszyny do pisania
1026 – ust wyrażających różne emocje
886 – plastelinowych rąk
147 – kostiumów, zaprojektowanych przez dwóch kostiumografów
38 – świecących miniaturowych żarówek
808 – miniaturowych torebek herbaty Earl Grey
632 – gumowych form do wykonywania postaci, planów i rekwizytów
73 – kilogramów plasteliny użytej do wykonania ust, rąk i modeli figurek
12 – litrów wodnego lubrykantu do wykonania m. in. łez i wód rzeki
W celu wyżywienia ekipy kucharz zużył:
260 kg – pomidorów
280 kg – kawy
2600 litrów – mleka
7800 – mufinek (reżyser spożył 5236, ale to tajemnica)
OBSADA:
Mary - Toni Collette: Wesele Muriel (1994); Szósty Zmysł (1999); In Her Shoes (2005); Connie and Carla(2004); Little Miss sunshine (2006)
Max - Philip Seymour Hoffman: Capote (2005) Oscar za rolę; Mission Impossible 3(2006); The Savages (2007; Cold Mountain (2003); Boogie Nights (1997); Big Lebowski(1998);
Narrator: Barry Humphries, aktor i malarz
Damien - Eric Bana: Troja (2004), Hulk (2005), Monachium(2005)
Adam Elliot
Urodził się 2.01.1972 w Australii. Jego ojciec był emerytowanym klaunem akrobatą, a matka fryzjerką. Adam był najbardziej nieśmiałym z czworga dzieci, lubił samotność, rysunek i majsterkowanie. W wieku 12 lat, został wysłany do szkoły z internatem, gdzie rozwijał swoje zainteresowania w sztuce, literaturze, fotografii, rzeźbie i rysunku. Po ukończeniu szkoły przez parę lat pracował w lokalnym sklepie, dekorując bawełniane koszulki, by wreszcie dojrzeć do podjecia studiów na wydziale animacji, w Victorian College of Arts.
Zdobywca Oscara (2004) za film animowany Harvie Krumpet
Filmografia:
Uncle (1996) – 6 min.
Cousin (1998) – 4 min
Brother (1999) – 8 min
Harvie Krumpet (2003) – 23 min
Mary and Max (2008) – 92 min
Producent – Melanie Coombs - założycielka firmy produkcyjnej Melodrama Pictures, wyprodukowała wiele nagrodzonych filmów krótkometrażowych i dokumentalnych, w tym nagrodzonego Oscarem Harvie Krumpeta. W czasie pracy nad Mary i Max wyprodukowała także film krótkometrażowy The Funk.
Mary i Max (Mary and Max)
scenariusz i reżyseria: Adam Elliot
udział biorą: Toni Collette, Philip Seymour Hoffman, Barry Humphries, Eric Bana
kraj: Australia
rok: 2008
czas trwania: 92 min
Monolith
źródło: materiały promocyjne